گفتند: «این چه عکسی است که گذاشته‌ای؟ چرا اخمو هستی؟!»
گفتم: «این عکس چندین نکته دارد. برای همین، با اینکه شاید جذاب نباشد، انتخابش کرده‌ام.»
با اجازه‌تان این نکات را عرض می‌کنم:
۱. اخمویم؛ چون رو به آفتاب ایستاده‌ام. این از سایه‌ها مشخص است. هوا هم البته بادآلود و غبارآلود است!
۲. از تیپ‌های مختلف، در تصویر وجود دارد: ایرانی و عرب، جوان و پیر، زن و مرد، بسیجی و عادی.
۳. همه به‌سوی یک هدف می‌روند و چه محکم و بااراده. قدم‌های پیرزن را ببینید.
۴. زمین آسفالت است؛ اما از رمل پوشیده شده.
۵. باد شدید می‌وزد. از پرچم مشخص است. پرچم به کولهٔ من بسته شده.
۶. هوا غبارآلود و پُرزآلود و همه‌چیزآلود است. نشانش هم ماسکم است و باد.
۷. آسمان عراق چقدر صاف و پاک و چشم‌نواز و روح‌افزاست. مقایسه کنید با هوای این روزهای تهران و… .
۸. روی بیشتر عمودها تصویر شهدای نبرد با داعش بود. جبههٔ مقاومت، دراین نبردها شاید بیش از ۱۰۰هزار نیروی مسلح از دست داده باشد!
۹. راه‌پیمایان ساده و خاکی‌اند. مثلاً با دمپایی ۸۰ کیلومتر راه را می‌روند!
۱۰. روی پرچم نوشته «السلام». اتفاق خوشایندی است. راه‌پیمایی اربعین پیام صلح دارد و هم‌زیستی و محبت. (البته برخی مثل صداوسیما و… چپه تبلیغش می‌کنند. مطلب استاد بابایی را ببینید.)
۱۱. در حاشیهٔ سمت راست، بناهایی دیده می‌شود. این‌ها همان موکب‌هاست که عرب‌ها برای پذیرایی از زوار ساخته‌اند. جای خواب است و محل چای و غذادادن. دیواربه‌دیوار از نجف تا کربلا، یعنی در بیش از ۸۰ کیلومتر راه، وجود دارند. عرب‌ها از جان‌ودل مایه می‌گذارند.
۱۲. اگر دقیق نگاه کنید، جایی که آسمان به مردم می‌رسد، غبارآلود است. بر اثر ازدحام میلیون‌ها راه‌پیما و هزاران خودرو سبک و سنگین، گنبدی از غبار از نجف تا کربلا، جاده را فرا گرفته بود!
و…
شاید شما هم اگر به‌جای من بودید، از این تصویر بدتان نمی‌آمد و برای انتشار انتخابش می‌کردید.
