دورهٔ ۱۳۰ ویرایش و درست‌نویسی
اردیبهشت و خرداد۱۳۹۵
طاهره بخشی‌زاده
در ذهن من ویراستاری نیازی به آموزش نداشت با توجه حرفه‌ام (مقاله‌نویسی) بارها این کار را بدون هیچ آموزشی انجام داده بودم؛ تا زمانی که یکی از دوستانم دربارهٔ کارگاه آموزشی ویراستاری صحبت کرد که قرار بود به‌زودی به‌همت آقای حیدری‌ثانی برگزار شود. خودش در دوره‌های قبل این گارگاه شرکت کرده بود و اصرار داشت من هم در این کلاس شرکت کنم؛ چون معتقد بود حتماً در کارم تأثیر خوبی خواهد گذاشت.
در گارگاه ثبت‌نام کردم. هفتهٔ اول کلاس را به‌دلیل اطلاع‌رسانی ضعیف و شاید هم سهل‌انگاری خودم غیبت کردم. از هفتهٔ دوم به جمع دوستان دورهٔ ویراستاری ۱۳۰ پیوستم. در بدو ورود با آقای حیدری‌ثانی استاد کلاس آشنا شدم. چهره‌ای مهربان و صمیمی داشتند. برخورد خوب ایشان تا حد زیادی فشار روحی مرا از آن مکان و گروه ناآشنا کم کرد.
اولین نکته‌ای که توجه مرا به خود جلب کرد، حضور پررنگ آقایان در این کلاس بود. تنها کلاسی بود که در آن تعداد آقایان نسبت به خانم‌ها بیشتر بود. ابتدا تحمل ساعت‌های طولانی کلاس برایم مشکل بود. قرار بود دو روز در هفته، آن‌هم چهار ساعت متوالی روی صندلی بنشینم که به‌نظرم بسیار خسته‌کننده می‌آمد؛ اما با اولین حضورم در کلاس، عقیده‌ام تغییر کرد.
آقای حیدری‌ثانی علاوه بر آموزش خوبی که می‌دادند، نظم خاصی را در کلاس رعایت می‌کردند. مطالب جزوه خسته‌کننده نبود و خوب تدریس می‌شد. روخوانی جزوه و حل تمرین‌ها باعث می‌شد همه در کلاس حضور فعال داشته باشند. نرمش‌های منظم، دو وقت استراحت کوتاه و پذیرایی باعث تجدید قوا و رفع خستگی می‌شد؛ تا حدی که گذر زمان حس نمی‌شد. دوره تمام شد؛ اما دوستان خوبی پیدا کردم و مطالب جدیدی یاد گرفتم. حالا در نظر من، ویراستاری فراتر از نقطه، کاما، پرانتز و… است. ویراستاری هنر درست‌نویسی است که آموزش صحیح، تمرین، مطالعه و ذهن حساس می‌خواهد. امیدوارم من هم روزی به آن درجه برسم.
