دورهٔ ۱۲۲ ویرایش و درست‌نویسی
بهمن۱۳۹۴
سیدعبدالله شجاعی
روز اول کارگاه دیر سر کلاس حاضر شدم. استاد روی صندلی نشسته بود. تا مرا دید، گفت که بیایم و مشخصاتم را به ایشان بدهم. همکار ایشان جزوهٔ کارگاه را به من داد. به‌نظرم جزوه خیلی خوب تهیه شده بود. چاپ و فونت خوبی داشت و مطالب به‌صورت خلاصه آورده شده بود. کلاس هنوز وارد مباحث اصلی نشده بود. فکر می‌کردم استاد، آقای باقری هستند؛ چون روی جزوه اسم ایشان درج شده بود. ایشان خیلی مسلط و با صدای رسایی مطالب را بیان می‌کردند. با اینکه بیشتر کلاس را استادان دانشگاه در رشتهٔ ادبیات عرب و ادبیات فارسی تشکیل داده بودند، هیچ‌گونه اضطرابی در بیان استاد نبود.
ایشان تمام کلاس را نشسته درس دادند و همکارشان به ایشان کمک می‌کردند. در وقت استراحت، متوجه شدم که ایشان از ناحیهٔ پا دچار معلولیت هستند. این حادثه برایم خیلی تکان‌دهنده بود. ایشان راه طولانی را برای پاسداشت زبان فارسی آمده بودند. درس بسیار آموزنده‌ای برایم بود. فهمیدم چقدر دربارهٔ زبان فارسی کوتاهی کرده‌ام. بعداً متوجه شدم ایشان آقای سادات‌شریفی هستند و نه آقای باقری.
کارگاه در دو هفته برگزار شد. هفتهٔ اول در حضور آقای سادات‌شریفی ویرایش زبانی را یاد گرفتیم. هفتهٔ دوم آقای حیدری‌ثانی ویرایش صوری را درس دادند. کارگاه فرصت بسیار مناسبی بود تا با دقت بیشتری زبان فارسی را یاد بگیریم و نوشته‌هایمان را بر طبق زبان معیار تنطیم کنیم.
واقعاً نمی‌دانستم زبان فارسی در برابر چه خطر بزرگی قرار دارد و ما، دانشگاهیان تولیدکنندهٔ اسناد علمی، می‌توانیم نقش برجسته‌ای در حفظ و معیارسازی زبان فارسی داشته باشیم. به نظرم می‌رسد این دوره برای همهٔ دانشجویان و استادان واجب باشد؛ به این علت که ما با تولیدات ناهنجار خود، زبان فارسی را از زبان معیار دور کرده‌ایم. جالب‌تر اینجاست که مرجع دیگرانیم! این خود وضع را بدتر کرده است. به نظرم می‌رسد وزارت علوم باید یک واحد درسی برای دانشجویان یا حداقل دانشجویان تحصیلات تکمیلی در خصوص زبان فارسی برگزار کند تا اسناد علمی ما به‌زبان معیار نوشته شود.
