دورهٔ ۱۴۷ ویرایش و درست‌نویسی
بهمن و اسفند۱۳۹۵
الهه فرخ‌فال
در روزگاری که اکثر قریب‌به‌اتفاق انسان‌ها درگیر زندگی پرپیچ‌وخم خود هستند و بعضاً با دو یا سه شغل صبح خود را شب می‌کنند، دقت‌ورزیدن در گفتار و نوشتار شاید مسئلهٔ چندان مهمی به نظر نرسد و این بی‌اهمیتی تا آنجا پیش رود که امثال تو را آدمی بیکار و سرخوش و… فرض کنند. البته وقتی یاد بگیری حرف دیگران در زندگی‌ات تأثیری نگذارد و تو برای عقیده و علاقهٔ خودت زندگی کنی، وقتی یاد بگیری کاری را که مأمور به انجامش هستی، به‌بهترین شکلی که می‌توانی انجام دهی، دیگر برایت مهم نیست چرا دیگران در نوشته‌هایشان قاعدهٔ فاصله و نیم‌فاصله را رعایت نمی‌کنند. مهم این است که تو خود را متعهد به انجامش بدانی.
بهترین اتفاقی که در این گیرودار می‌تواند تو را سَرمست کند، آشنایی با کانال «ویراسـتاران» و کارگاه‌های آموزشی آن‌ها در مشهد است؛ آن‌هم در فرهنگ‌سرای بهشت که روزی در بلیت‌های کاغذی سازمان اتوبوس‌رانی مشهد «عروس خرابه‌ها» نام گرفته بود. این بهترین اتفاق، زمانی به اوج خود می‌رسد که در ماه‌های پایانی سال ۱۳۹۵ تو در کارگاه ۱۴۷ ویرایش گروه «ویراسـتاران» ثبت‌نام می‌کنی و به همهٔ احساس‌هایی که در این سال‌ها سرکوب شده، پاسخ مثبت می‌دهی.
جوّ صمیمی حاکم بر کارگاه به‌گونه‌ای است که حتی ده دقیقه تأخیر را برای خود جایز نمی‌دانی؛ گرچه همیشه هم سر وقت نمی‌رسی و حسرت ازدست‌دادن دقایقی از کلاس بر دلت می‌ماند. تمرین‌های کارگاهی درس‌نامه که با دقت نظر انتخاب شده و تقریباً همهٔ مطالب آموزشی را در بر دارد، باعث کاربردی‌شدن مباحث مطرح‌شده در کلاس می‌شود و این احساس را در تو ایجاد می‌کند که کاش این سیستم آموزشی در همهٔ مؤسسات آموزشی این مرزوبوم جاری بود. کاش یک‌دهم این مباحث به این شیوه در کلاس‌های دانشگاهی ما تدریس می‌شد تا امروز در فضای مجازی، این اندازه سند بی‌سوادی جامعهٔ دانشگاهی‌مان رو نشود. کاش مردمان سرزمینم بدانند جایی در این خاک، مردمانی هستند که دغدغه‌شان حفظ زبان فارسی است؛ اما نه در کتاب‌ها و مقاله‌های پیچیده و تخصصی بلکه در کارگاه‌هایی به‌شیوهٔ کاملاً کاربردی و ساده.
